کبری سعادتی / آزنا آنلاین- ۱۳ دی ماه برای ما یادآور روزهای حزن و اندوه بی پایان است. روزی که حس کردیم دنیا از حرکت ایستاد. قلب و ذهن مان قفل شد و دنیای جلوی چشمان مان تیره و تار. خبر تلخ و جانگذار بود. حاج قاسم عزیز ؛ سردار نستوه ما آسمانی شده بود. انکار کردیم خبر را.  انگار که  سیلی بیاید و همه آرزوهای مان را بشوید و ببرد و یا زلزله ای بیاید همه دنیا را روی سرمان آوار کند. فضای مجازی را زیر و رو کردیم دنبال اخبار موثق تر گشتیم اما خبر همان بود که شنیدیم با اینکه خارج از تصور مان بود. چگونه ممکن بود سرداری که از خط مقدم هزار نبرد نرم و سخت به آغوش وطن برمی گشت اکنون برای همیشه می رفت که به رفقای شهیدش بپیوندد. شهادت اگرچه نهایت آرزویش بود اما ما  دنیای بدون حاج قاسم  را نمی خواستیم و بلد نبودیم چگونه دوام بیاوریم با این که از ۵ سال پیش همیشه ورد زبان مان بوده که حاج قاسم هنوز هم زنده است و راه و مکتب حاج قاسم باز است و در جریان است. اما همه مان خوب می دانیم با اینکه سنگر خدمت و جهاد خالی نمی ماند اما جای خالی سردار شهید مان هم پر نمی شود و نام شهید سردار سلیمانی لرزه بر اندام دشمن می انداخت و تمام معادلات شان را به هم می ریخت. پنج سال است که حاج قاسم مان آسمانی شده است، آیا ما بر سر عهد و وفای خود هستیم؟! حاج قاسم ها رفته اند که ما با عزت و امنیت زندگی کنیم چه قدمی برای  شان برداشته ایم؟! صدای لبیک سربازان حاج قاسم را  می شنویم؟! راه حاج قاسم شاهراه خدمت و اخلاص   و غیرت بود ما تا کجای این راه همراه و همپای حاج قاسم بوده ایم. مبادا سر دو راهی ها به بیراهه بپیچیم و از راه اصلی منحرف شویم. مبادا دشمن تا پشت خاکریز های مان بیاید و ما خواب باشیم. مبادا دشمن شک بیندازد به جان ما و  دودلی ها ما را از ادای تکلیف مان غافل کند. مبادا شرمنده سردار شهید مان شویم. دشمن هر روز به یک شکل درمی آید. هر روز سلاح جدیدی به دست می گیرد  بر ماست که بر چپ و راست نپیچیم و جاده اصلی ایمان و معرفت را پیش بگیریم و جلو برویم. ان شاءا... که عاقبت بخیر شویم. و خدا کند شرمنده شهدا نباشیم. چون راه فقط یک راه است و آن هم راه حق است که ما را به مقصد می رساند.